பகுப்பு: ஆன்மா

கடவுள் அவதாரங்களின் வாழ்வில் ஒரு காலகட்டத்தை அவர்கள் அஞ்ஞாதவாசமாக கழிப்பது உண்டு. உதாரணமாக இயேசு நாதர் பிறந்ததிலிருந்து சுமார் 15 வயது வரை எகிப்து நாட்டில் கழித்தார் என கூறப்படுகிறது. இதற்கு சரியான சரித்திரபூர்வமான சான்றுகள் இல்லையெனினும் அவரைப் பற்றிய வரலாறு அக்காலகட்டத்தில் எதுவும் இல்லை, உண்மையில், அவரது 30 வயது வரைகூட சரியான வரலாறு ஏதும் கிடையாது. கிருஷ்னர் தமது 12வது வயது வரை தமது பெற்றோரைப் பிரிந்து கோகுலத்தில் நந்தகோபர் யசோதை தம்பதியினரின் இல்லத்தில் வளர்ந்தார் என புராண இதிகாசங்கள் கூறுகின்றன. இராமரும் பதினான்கு ஆண்டுகள் வனவாசம் செய்தார், இராமாயணமும் பிறந்தது. இதே போன்று ஒவ்வொரு கடவுள் அவதாரத்தின் வாழ்விலும் ஒரு பகுதி அஞ்ஞாதவாசமாக கழிவது உண்டு. நவயுக அவதாரமான பஹாவுல்லாவின் வாழ்க்கையிலும் இத்தகைய காலகட்டம் ஒன்று உள்ளது.

பஹாவுல்லா 1852’இல் இரான் நாட்டிலிருந்து பாக்தாத் நகரத்திற்கு நாடுகடத்தப்பட்டார். மூன்று மாதகாலம் கடும் பனியிலும் காடு மேடு வனாந்தரங்களை கடந்தும் பாக்தாத் நகரை வந்தடைந்தார். அந்தப் பிரயானத்தின் போது அவரோடு அவருடைய குடும்பத்தினரும் பல விசுவாசிகளும் பயணம் செய்தனர். அவர்களுள் அவருடைய ஒன்றுவிட்ட தம்பி ஒருவரும் இருந்தார். இந்த ஒன்றுவிட்ட தம்பியால் பஹாவுல்லாவிற்கு பலவிதமான பிரச்சினைகள் உண்டாயின. அவற்றை இங்கு விவரிப்பதற்கு இடம் போதாது. இருப்பினும், இவர் ஏற்படுத்திய குழப்பங்களால் பாக்தாத் நகரில் இருந்த பாப்’யிக்களுட்கிடையே பல பிரச்சினைகள் உண்டாயின. மிர்ஸா யாஹ்யா எனும் பெயர் கொண்ட இந்த ஒன்றுவிட்ட தம்பி தமது சொந்த அண்ணனாகிய பஹாவுல்லாவின் மீது கொண்ட பொறாமையால் விசுவாசிகளிடையே பலவிதமான பிரச்சினைகள் உருவாவதற்கு காரணமாக இருந்தார். தாமே பாப்’யி (பஹாய் சமூகம் என ஒன்று இன்னமும் உருவாகவில்லை) சமயத்தின் தலைவர் என இவர் கூறிவந்தார். இதனால் மிகவும் விசனம் அடைந்த பஹாவுல்லா, நம்பிக்கையாளர்களுக்கிடையே முரண்பாடுகள் ஏற்படுவதைத் தவிர்ப்பதற்காக 1854’ஆம் ஆண்டு ஏப்ரல் மாதம் யாருக்கும் தெரியாமல் பாக்தாத் நகரத்தை விட்டு வெளியேறினார். அவர் எங்கு சென்றார் என்பது யாருக்குமே தெரியாது. தமது பிரிவினால் விசுவாசிகள் சமூகத்தில் ஒரு விழிப்புணர்வு ஏற்படும், அதனால் உண்மை எது பொய் எது என்பது அதுவாகவே புலப்பட வேண்டும் என பஹாவுல்லா தீர்மானித்து, பாப்’யிகள் சமூகத்தை விட்டகன்றார். பஹாவுல்லாவின் சொற்களில்:

“எமது விலகிச்செல்லலின் ஒரே நோக்கமே விசுவாசிகளிடையே முரண்பாட்டிற்கான பொருளாகாமல், எமது சகாக்களிடையே குழப்பத்திற்கான தோற்றுவாய் ஆகாமல், எந்த ஒரு ஆன்மாவையும் புண்படுத்தாமல், அல்லது எந்த உள்ளத்தையும் துன்பத்திற்கு ஆளாக்கமால் இருப்பதற்குமே ஆகும்.”

“வனாந்திரம் சென்று, அங்கு பிரிக்கப்பட்ட நிலையிலும், தனிமையிலும் இரண்டு வருடங்களை எவ்வித இடையூறுமற்ற தனிமையைக் கழித்தோம். எமது கண்களில் துன்பக் கண்ணீர் மழையெனப் பொழிந்தது, இரத்தம் கொட்டும் எமது இதயத்தில் மரணவேதனை என்னும் சமுத்திரம் ஆர்ப்பரித்தது. உயிர்வாழ்வதற்குரிய உணவு கிடைக்காது யாம் இருந்த இரவுகள் பலவாகும். பல நாள்கள் எமது உடல் ஓய்வு காணாது போயிற்று…..”

தமது அஞ்ஞாத வாசத்தின்போது பஹாவுல்லா தம்மோடு ஒரு முஸுல்மானாகிய அபுல்-ஃகாஸிம்-இ-ஹமாடானி எனும் பெயர் கொண்ட ஒருவரை மட்டும் தம்மோடு அழைத்துக்கொண்டு ஒரே ஓர் எளிய மாற்றுடையை எடுத்துக் கொண்டு சுலைமானிய்யா சென்றார். இந்த அபுல்-காஃஸிமுக்கு பஹாவுல்லா சிறிது பணம் கொடுத்து வணிகத்தில் ஈடுபடுமாறு கூறினார். அபுல் காஃஸிம் அவ்வப்போது பஹாவுல்லாவுக்கு உணவும் பொருள்களும் கொண்டு வருவார். பஹாவுல்லாவும் மலையிலிருந்து கீழே சுலைமானிய்யா பட்டனத்திற்கு உணவு பொருட்கள் வாங்குவதற்காக வருவார். சார்-காலு என்னும் இடத்திலிருந்து சுலைமானிய்யா மூன்று நாள்கள் நடக்கும் தூரத்தில் இருந்தது. சுமார் 6000 பேர் வசித்த இந்த ஊர், அப்போது பார்ப்பதற்கு சகிக்காத குடியிருப்புகளுடன் மிகவும் மோசமான நிலையில் இருந்தது.

ஆரம்பத்தில் அவர் சார்-காலுவில் வாழ்ந்தும் பின்னர் சில நேரம் விவசாயிகள் பயன்படுத்தும் கற்களால் ஆன ஓர் அடைக்கலத்திலும் குடியிருந்தார். பெரும்பாலும் பாலும் சாதமுமே அவரது உணவாக இருந்தது. அவர் எப்படி தமது நேரத்தை கழித்தார் என்பது தெரியவில்லை, ஆனால் எழுதுவதிலும் ஒதுவதிலும் பிரதிபலித்தலிலும் அவர் ஈடுபட்டிருந்தார் என்பது தெரிகிறது.

இந்த சுலைமானிய்யா பகுதியில் பஹாவுல்லா வாழ்ந்த காலத்தில் தம்மை யாரும் அடையாளம் கண்டுகொள்ளாமல் இருப்பதற்கு முஹம்மத்-இ-இரானி” என்னும் நாமம் பூண்டு சுலைமானிய்யா மலைகளின் மீது துறவியைப்போல், மிகவும் எளிய ஆடையனிந்து ஒரு குகையில் வாழ்ந்து வந்தார். அந்த காலத்தில் உணவு யாசிப்பதற்காக தர்வீஷ்கள் எனப்படும் இஸ்லாமிய துறவிகள் பயன்படுத்திய அதே போன்ற திருவோட்டை பஹாவுல்லாவும் பயன்படுத்தினார். அந்தப் பாத்திரம் இன்று பஹாய் உலக மையத்தின் தொள்பொருள் காப்பகத்தில் உள்ளது.

சுலைமானிய்யா ஒரு ரம்மியாமான ஆனால் சிறிய பட்டனம். இது பாக்தாத்திலிருந்து சுமார் 320 கிலோமீட்டர்களுக்கும் அப்பால் உள்ளது. இப்பகுதியில் வசிப்போர் குருதியர் (Kurd)  என அழைக்கப்படுவர். இவர்கள் தங்களுடைய சொந்த மொழியைப் பெற்றும், இஸ்லாம் சமயத்தின் சுன்ன பிரிவைச் சார்ந்தவர்களாகவும் இருக்கின்றனர்.

சுலைமானிய்யா பகுதியில் பஹாவுல்லா வாழ்ந்திருந்த காலத்தில் அவரை யாரும் அடையாளம் கண்டுகொள்ளவில்லை. ஆனால், அந்த வழியே வந்த வழிப்போக்கர்களும், விவசாயப் பணியாளர்களும், உலகப் பற்றற்ற ஒரு துறவியாக அவரைக் கண்டு, அந்த இடத்திற்கு அருகிலிருந்து நகரங்களில் உள்ளோரிடம் அவரைப் பற்றி கூறியிருக்கக்கூடும்.

விரைவில், சூஃபி (இஸ்லாமிய சமயத்தின் ஒரு பிரிவினர்) சமயத்தவர்களின் தலைவரான ஷேய்க் இஸ்மாயில் அவரைப் பற்றி அறிந்து அவரைச் சந்தித்தார்.

பஹாவுல்லாவின் கையெழுத்துப் பிரதி ஒன்று ஓர் உள்ளூர் சூஃபி மதகுருவான ஷேய்க் இஸ்மாயில் கைக்கு கிடைத்த போது பஹாவுல்லா, அவரது தோற்றத்திற்கும் அப்பாற்பட்ட ஒரு மேன்மையான மனிதர் என்பதை, உள்ளூர் மக்கள் உணர ஆரம்பித்தனர்.

பஹாவுல்லாவின் மகளான பாஹிய்யா காஃனும் நினைவுகூர்கின்றார்: ஒரு நாள் சிறுவன் ஒருவன் மோசமான கையெழுத்துக்காக வகுப்பை விட்டு வெளியேற்றப்பட்டு வீதியில் அழுதுகொண்டிருந்தான். அப்போது அவ்வழியே வந்த துறவி ஒருவர் (பஹாவுல்லா), அச்சிறுவனின் அழுகைக்கான கரணத்தை வினவினார். காரணம் கேட்டு, “அழ வேண்டாம், நான் உனக்கு அதையே அழகான கையெழுத்தில் எழுத்திதருகிறேன், நன்றாக எழுதவும் உனக்குக் கற்றுத்தருகிறேன்,” என்றார்.

எழுத்தறிவு குறைவாக இருந்த காலத்தில், பஹாவுல்லாவின் கையெழுத்தின் அழகு அவர் ஓர் உயர்வான கல்வியைப் பெற்றவர் என்பதைக் குறித்துக்காட்டியது. ஷேய்க் இஸ்மாயிலும் அவரது சீடர்களும் பஹாவுல்லாவைப் பற்றி அறிய ஆரம்பித்தனர். அவர்களுடனான ஒரு சந்திப்பில் பஹாவுல்லா அவர்களுக்காக 2000 வரிகள் கொண்ட ஒரு கவிதையை எழுதியருளினார்.

விரைவில் பஹாவுல்லாவின் பெருமை பாக்தாத் வரை பரவி, அவர் சுலைமானிய்யாவில்தான் இருக்கின்றார் என்பது தெரிய வந்தது. பஹாவுல்லாவின் சகோதரரான மிர்ஸா மூஸா, தமது மாமனாரை விளித்து, சுலைமானிய்யா சென்று பஹாவுல்லாவை அழைத்து வருமாறு கோரினார். அவரும் மற்றொருவருமாக சுலைமானிய்யா சென்றனர். பாப்’யி சமூகத்தை கட்டிக்காக்க முடியாமல் போன மிர்ஸா யாஹ்யாவும், என்ன செய்வது எனத் தெரியாமல் பஹாவுல்லாவை திரும்பி வருமாறு வேண்டியழைத்தார்.

இவர்கள் சுலைமானிய்யாவில் பஹாவுல்லாவைக் கண்டுபிடிப்பதற்கு சுமார் இரண்டு மாதங்களாயிற்று. பஹாவுல்லா பாக்தாத் திரும்ப சம்மதிப்பதற்கும் சில காலம் பிடித்தது. பஹாவுல்லா சுலைமானிய்யாவில் சரியாக இரண்டு சந்திர வருடங்கள் தங்கியிருந்தார்.

பாஹிய்யா காஃனும் கூறக் கேட்டது (Chosen Highway)

என் அம்மா தமது கணவருக்காக சில விலைமதிப்பற்ற பாரசீக பொருட்களிலிருந்து (திர்மிஹ் – சிவப்பு துணி) ஒரு கோட் தயாரித்திருந்தார், அவருடைய திருமண சீதனங்களிலிருந்து எஞ்சியவற்றை இந்த நோக்கத்திற்காக அவர் பத்திரமாக வைத்திருந்தார். இப்போது பஹாவுல்லா அந்த கோட்’டை அணிவதற்கு அது தயாராக இருந்தது.

கடைசியாக! இறுதியில்! என் அம்மா, என் சகோதரர் மற்றும் நானும் மூச்சுவிடாமல் எதிர்ப்பார்ப்புடன் அமர்ந்திருந்தோம். அப்போது ஒரு காலடி ஓசை கேட்டது. மாறுவேடத்தில் இருந்த எங்கள் அன்புக்குரியவரின் திருவுருவை நாங்கள் கண்டோம்!

விவரிக்க முடியாத மகிழ்ச்சியோடு நாங்கள் அவரை ஓடி அணைத்துக்கொண்டோம்.

அமைதியும் மென்மையும் மிக்க என் அன்புத் தாயும், என் சகோதரனும் தந்தையின் கையை அழுத்தமாகப் பிடித்துக் கொள்வதையும் இப்போது என்னால் மனக்கண்ணில் காண முடிகிறது, மீண்டும் ஒருபோதும் அவரை எங்கள் பார்வையில் இருந்து வெளியேற விடமுடியாது என்பது போல. கட்டிப்பிடித்துக்கொண்ட அந்த அழகான பையன் (என் சகோதரன்) என் தந்தை அனிந்திருந்த மாறுவேட ஆடைக்குள் மறைந்தே விட்டான். இந்தக் காட்சியை என்னால் ஒருபோதும் மறக்க முடியவில்லை; மனதைத் தொட்டு மகிழ்ச்சியூட்டியது.

அந்த இரண்டு வருடங்கள் வனாந்தரத்தில் தங்கியிருந்த சம்பவங்கள் பல, அவை எங்களுக்குக் கூறப்பட்டன; அக்கதைகளை அடிக்கடி கேட்ட போதும் நாங்கள் ஒருபோதும் சோர்வடையவில்லை:

விவரிப்பதற்கு உணவு எளிதானது – கரடுமுரடான ரொட்டி, ஒரு சிறிய பாலாடை வழக்கமான உணவாக இருந்தது; சில நேரங்களில், ஆனால் மிகவும் அரிதாக, ஒரு கப் பால்; இதில் சிறிது சாதமும் சிறிது சர்க்கரையும் சேர்க்கப்படும். ஒன்றாக வேகவைக்கும்போது, ​​இந்த மிகச்சிறிய ரேஷன்கள் ஒரு வகையான சிறந்த அரிசிப் புட்டு விருந்தாக அமைந்தன. (பஹாவுல்லா இவ்வுணவை தமது கைகளாலேயே சமைத்தார் என்பது தெளிவு. இரான் நாட்டிலிருந்து பாக்தாத் வந்து சேர்ந்த சில காலத்திற்குப் பிறகு அவரது மனைவியான ஆஸிய்யா காஃனும் நோயுற்ற போதும் பஹாவுல்லா தமது மனைவிக்காகத் தாமே உணவு சமைத்துக் கொடுத்துள்ளார். பிற்காலத்தில் பயணம் ஒன்றின் போது பேரீச்சம் பழங்களை எப்படி வெண்ணெயுடன் சேர்ந்து சமைப்பது என்பதையும் சகாக்களுக்குச் சொல்லிக்கொடுத்துள்ளார்.)

பாக்தாத் திரும்பிய பஹாவுல்லா, அங்கு பாப்’யி சமூகம் மிகவும் மோசமான நிலையில் இருப்பதைக் கண்டார். மிர்ஸா யாஹ்யா கையாலாகாதவர் என்பதை சமூகம் கண்டுகொண்டது. பஹாவுல்லா பாப்’யி சமூகத்தைத் திருத்தியமைக்கும் பணியில் உடனடியாக ஈடுபட்டார்.

இவ்விதமாக கடவுளின் அவதாரம் தமது இரண்டு வருடகால அஞ்ஞாதவாசத்தை முடித்தார்.

(தற்காலிக மொழிபெயர்ப்பு)

திருமணம் மற்றும் குடும்ப வாழ்வு குறித்து ஒரு பஹாய் அன்பருக்கு அப்துல்-பஹா வழங்கிய அறிவுரை
22 டிசம்பர் 1918
ஹைஃபா

…நீர் …திரும்பிச் செல்லவிருக்கின்றதனால், நீர் (திருமணத்தில் ஈடுபட்டு) ஒரு மனைவியை அடைவது பற்றி சிந்திக்க வேண்டும். உமது அறிவாற்றல் மற்றும் ஆன்மீக இலட்சியங்களுக்கு ஏற்ற ஒரு பெண்ணைத் தேர்வு செய்வீராக. அவள் விவேகம், அறிவுக்கூர்மை, பூரணத்துவத்தை இலட்சியமாகக் கொண்ட ஓர் சின்னமாக இருத்தல் வேண்டும். அவள் உமது வாழ்வு குறித்த பிரச்சினைகள் அனைத்திலும் அக்கறை கொண்டவளாக இருக்கவேண்டும்; உமது வாழ்வின் எல்லா கட்டங்களிலும் உமது தோழியாகவும் துணைவியாகவும் இருக்க வேண்டும். அவள் இரக்கம், கனிவான உள்ளம், மற்றும் மகிழ்ச்சி மிக்கவளாகவும், குணத்தில் களிப்பு மிகுந்தவளாகவும் இருக்க வேண்டும். பிறகு, நீர் அவளுடைய மகிழ்ச்சிக்காக உம்மை அர்ப்பணித்து, அவளை ஒரு பேரொளிமிக்க ஆன்மீக அன்பைக் கொண்டு அன்பு செலுத்திட வேண்டும்.

ஒரு மனைவியைத் தேர்ந்தெடுக்குமுன், அப்பெண் தனது வாழ்நாள் முழுவதும் அவனுக்கு உற்ற தோழியாக இருப்பாளாவென தெளிவாகவும் தீவிரமாகவும் சிந்திக்க வேண்டும். இது ஒரு தற்காலிக விஷயமல்ல. அவள், (ஒரு கணவன்) தனது வாழ்நாள் முழுவதும் சேர்ந்துவாழ வேண்டிய ஓர் ஆன்மா; அவள் அவனது துணைவியாகவும் அவனது அந்தரங்கமான நம்பிக்கைக்குறியவளாகவும் இருப்பாள்; ஆதலால், நாளுக்கு நாள் அவர்களின் அன்பும் அவர்களுக்கிடையிலான பிணைப்பும் அதிகரித்திட வேண்டும்.

ஒரு கணவனையும் மனைவியையும் இணைக்கின்ற அதிபெரும் பந்தம் நம்பிக்கையும் விசுவாசமுமாகும். இருவரும் அவர்களுக்கிடையில் மிகுந்த நம்பிக்கையும் விசுவாசத்தையும் கடைப்பிடித்து, அவர்களுக்கிடையில் பொறாமையின் எந்த சுவடும் ஊடுருவாமல் இருப்பதில் கவனமாக இருக்க வேண்டும்; ஏனெனில், இது விஷம் போல் அன்பின் அடித்தலத்தையே பாழாக்கிவிடும்.

கணவனும் மனைவியும், தங்களின் அறிவு, திறன்கள், செல்வங்கள், பட்டங்கள், உடல்கள், ஆன்மாக்கள் அனைத்தையும் முதலில் பஹாவுல்லாவுக்கும், பிறகு ஒருவருக்கு ஒருவரும் அர்ப்பணித்துக்கொள்ளவும் வேண்டும். அவர்களின் எண்ணங்கள் மேன்மையாகவும், இலட்சியங்கள் பிரகாசமாகவும், உள்ளங்கள் ஆன்மீகமாகுவம், ஆன்மாக்கள் மெய்ம்மைச் சூரியனின் கதிர்கள் உதயமாகும் இடங்களாக இருக்க வேண்டும். மாறுதல்மிக்க இவ்வாழ்வின் நிலையற்ற மற்றும் எதிர்பாராத நிகழ்வுகளின் காரண்தினால் அவர்கள் ஒருவருக்கு ஒருவர் மனஸ்தாபம் கொள்ளக்கூடாது. அவர்களின் உள்ளங்கள் விசாலமாக, இப்பிரபஞ்சத்தைப் போன்று விசாலமாக இருக்க வேண்டும்; ஏனெனில், மக்கள் சுிறு துளியைக் கூட பெருவெள்ளமாக ஆக்கிடக்கூடியவர்கள். மேலும், ஏதோ ஒரு சூழ்நிலை இருவருக்கிடையிலும் அதிருப்தியை தோற்றுவிக்குமானால், அதை அவர்களின் உள்ளங்களில் வைத்திருக்கக்கூடாது, மாறாக, அதன் உண்மையான இயல்பை ஒருவருக்கு ஒருவர் விளக்கிக்கொண்டு, முடிந்த விரைவில் அதை அகற்றிடவும் முயல வேண்டும். அவர்கள், போறாமை, பாசாங்குத்தனத்திற்குப் பதிலாக, தோழமையையும், நட்புறவையும் விரும்ப வேண்டும்; அவர்கள் இரண்டு தூய கண்ணாடிகளைப் போன்று அன்பும், அழகுமுடைய விண்மீன்களின் ஒளியை ஒருவருக்கு ஒருவர் பிரதிபலித்திட வேண்டும்.

நீங்கள் ஒருவருக்கு ஒருவர் உங்களின் மேன்மையான மற்றும் தெய்வீகமான கருத்துக்களை பகிர்ந்துகொள்ள வேண்டும். உங்களுக்கிடையில் எந்த இரகசியங்களும் இல்லாமல் பார்த்துகொள்ளுங்கள். உங்கள் இல்லத்தை ஓய்வுக்கும், அமைதிக்குமான அடைக்கலமாக்குங்கள். விருந்தோம்பிகளாக இருந்து, நண்பர்களுக்கும் அந்நியர்களும் உங்கள் இல்லத்தின் கதவுகள் திறந்திருக்குமாறு செய்ய வேண்டும். எல்லாரையும் புன்சிரிப்புடன் வரவேற்று, அவர்கள் என் (அப்துல்-பஹாவின்) இல்லத்தில் இருப்பது போன்று உணரவேண்டும்.

ஓர் ஆணுக்கும் பெண்ணுக்குமிடையில் கடவுள் உறுவாக்கியுள்ள ஐக்கியம் மற்றும் நல்லிணக்கமானது, இவ்வுலகில் ஐக்கியத்திற்கு அவற்றை விட மேலான ஒரு தளம் கிடையாது. உங்கள் ஐக்கியமெனும் விருட்சத்திற்கு அன்பு, வாஞ்சை எனும் நீரைக் கொண்டு தொடர்ச்சியாக நீர் பாய்ச்சிட வேண்டும்; அதனால், அவ்விருட்சம் எல்லா காலங்களிலும் பச்சையாகவும், பசுமையாகவும் இருந்து, நாடுகளின் நிவாரணத்திற்கு இனிய கனிகளை ஈன்றிடும்.

சுருங்கக் கூறின், உங்கள் இல்லம் அப்ஹா சுவர்க்கத்தின் ஒரு பிம்பமாகுமளவு நீங்கள் இருவரும் அத்தகையதொரு வாழ்க்கை வாழ்திட வேண்டும்; அதனால் அங்கு விரவேசிக்கும் எவரும் தூய்மை மற்றும் சுத்தத்தின் சாரத்தை அங்கு உணர்ந்து: “இதுவே அன்பெனும் இல்லம், இதுவே அன்பெனும் மாளிகை, இதுவே அன்பெனும் கூடு, இதுவே அன்பெனும் பூங்கா,” என தம்மையறியாமல் கூவிடுவார்களாக. நீங்கள் இருவரும், அன்பு மற்றும் மகிழ்ச்சி எனும் பாடல்களால் சுற்றுப்புறத்தை நிறப்பிடும், இனிய கீதமிசைக்கும் இரண்டு பறவைகள் போன்று, வாழ்க்கை எனும் மரத்தின் அதி உயர்ந்த கிளைகளின்  மீதமர்ந்திருக்க வேண்டும்.

உங்களால் முடிந்த அளவு, உங்களின் ஆன்மீக உயிருருவின் மையத்தில், உங்கள் விழிப்புணர்வின் நடு மையத்தில், உங்கள் அன்பின் அடித்தலத்தை அமைத்திட முயல வேண்டும். அந்த அன்பின் அடித்தலம் சிறிதளவு கூட அசைந்திடுவதை அனுமதியாதீர்கள்.

பிறகு கடவுள் உங்களுக்கு அழகிய குழந்தைச் செல்வங்களை அருளும் போது, அவர்கள் தெய்வீக ரோஜாவனத்தின் அமரபுஷ்பங்களாக, இலட்சிய சுவர்க்கத்தின் இராப்பாடிகளாகவும், மானிட உலகின் ஊழியர்களாகவும், ஜீவவிருட்சத்தின் கனகளாகவும் ஆகிட, அவர்களின் கல்வியிலும் பயிற்சியிலும் கவனம் செலுத்துங்கள்.

நீங்கள் வாழ்ந்திடும் விதத்தினால், பிறர் உங்களை உதாரனமாக எடுத்துக்கொண்டு:  “அன்புடனும், வயப்பட்டும், நல்லிணக்கத்துடனும் ஒரே கூட்டில் வாழும் இரண்டு வெண்புறாக்களைப் போன்று அவர்கள் வாழ்வதைப் பாருங்கள். ஒருவருக்கொருவர் மீதான அன்புக்காகவே ஆதியிலிருந்து இவர்களின் உயிருருக்களின் சாராம்சத்தை கடவுள் உருவாக்கியுள்ளார் என்றே தோன்றுகிறது,” என அவர்கள் ஒருவருக்கு ஒருவர் கூறிக்கொள்ள வேண்டும்.

இத்தகைய சூழ்நிலை நிலவிடும் போதும், இத்தகைய இலட்சியங்கள் மேலோங்கிடும் போதும், நீங்கள் நித்திய வாழ்விலிருந்து ஒரு பெரும் பகுதியை எடுத்துக்கொண்டுள்ளீர், மெய்ம்மை  எனும் நீரூற்றிலிருந்து ஆழப்பருகியுள்ளீர், பேரொளி எனும் சுவர்க்கத்தில் தெய்வீக மர்மங்கள் எனும் அமரபுஷ்பங்களை சேகரித்திட உங்கள் வாழ்நாள்களை அர்ப்பணித்துள்ளீர்.

நீங்கள் ஒருவருக்கு ஒருவர் சுவர்க்கத்தின் காதலர்களாகவும், தெய்வீக அன்பர்களாகவும் இருந்திடுக.
உங்கள் வாழ்க்கையை அன்பெனும் சுவர்க்கத்தில் கழித்திடுக.
அன்பெனும் விருட்சத்தில் இலைகள் நிறைந்த கிளைகளின் மீது உங்கள் கூட்டைக் கட்டுக.
அன்பெனும் தெளிவான விண்வெளியில் உயரப் பறந்திடுக.
அன்பெனும் கரைகளில்லா கடலில் நீந்திடுக.
அன்பெனும் நிந்திய ரோஜாவனத்தில் நடந்திடுக.
அன்பெனும் சூரியனின் பிரகாசித்திடும் கதிர்களினூடே இயங்கிடுக.
அன்பெனும் பாதையில் நிலையாகவும் பற்றுறுதியோடும் இருந்திடுக.
அன்பெனும் மலர்களின் இனிய நறுமணத்தினால் உங்கள் நாசிகளை சுகந்தமாக்கிக்கொள்க.
அன்பெனும் இராகங்களினால் ஆன்மாவை பரவசமாக்கிக்கொள்க.
அன்பெனும் மதுரசத்தினால் போதைகொண்டிடுக.
அன்பெனும் அமுதத்தை ஆழப்பருகிடுக.
உங்கள் இலட்சியங்கள் அன்பெனும் பூச்சென்டாகவும், உங்கள் உரையாடல்கள் அன்பெனும் சமுத்திரத்தின் வெண்முத்துகளாகவும் இருந்திடட்டுமாக.

(அப்துல்-பஹா, ஓர் உரையிலிருந்து, டிசம்பர் 22, 1918, ஹைஃபா; Star of the West, vol. 11, no. 1, மார்ச் 21, 1920)

கிருஷ்னர் யார் எனும் கேள்விக்குப் பலவிதமான பதில்கள் கிடைக்கும். பஹாய்களைப் பொறுத்த வரை அவர் கடவுளின் ஓர் அவதாரம். ஆபிரஹாம், மோசஸ், புத்தர், இயேசு, முகம்மது, பாப், பஹாவுல்லா ஆகியோரின் வரிசையில், ஆரம்பத்தில் வந்தோர்களுள் அவரும் ஒருவர். அவர் கடவுளுள் அல்ல, அதே சமயம் சாதாரன மனிதரும் அல்ல. இரண்டிற்கும் இடைப்பட்ட ஓர் உன்னத நிலையில் உள்ளவர். அவர் காலத்தில், அவரை அறிந்தவர்கள் கடவுளை அறிந்தவர்கள், அவரை எதிர்த்தோர் கடவுளையே எதிர்த்தோர்.

————————————————————————–

வாட்ஸ்ஆப்பில் நண்பர் ஒருவர் அனுப்பி வைத்தது. அவருக்கு நன்றி.

வேண்டாம் இந்த சூதாட்டம் என்று ஏன் தடுக்கவில்லை, கிருஷ்ணா?

கேட்கப்பட்ட கேள்வியும் பகவான் கிருஷ்ணரின் சரியான பதிலும்!

வேண்டாம் இந்தச் சூதாட்டம்’ என்று தடுத்திருக்கலாம் அல்லவா?
ஏன் அப்படிச்செய்யவில்லை பகவானே? என்று கேட்கப்பெற்ற
போது கிடைத்த பதில் -. அதிரவைக்கும் பதில்
———————————————
பகவான் கிருஷ்ணனின் குழந்தைப் பருவம் முதலே, அவருக்குப் பணிவிடைகள் செய்து, தேரோட்டி, பல்வேறு சேவைகள் புரிந்தவர்
உத்தவர். இவர் தனது வாழ்நாளில், தனக்கென நன்மைகளோ
வரங்களோ கண்ணனிடம் கேட்டதில்லை.

துவாபரயுகத்தில், தமது அவதாரப் பணி முடித்து விட்ட நிலையில், உத்தவரிடம் ஸ்ரீகிருஷ்ணர், “உத்தவரே, இந்த அவதாரத்தில் பலர்

என்னிடம் பல வரங்களும், நன்மைகளும் பெற்றிருக்கின்றனர்.
ஆனால், நீங்கள் எதுவுமே கேட்டதில்லை. ஏதாவது கேளுங்கள்,
தருகிறேன். உங்களுக்கும் ஏதாவது நன்மைகள் செய்துவிட்டே,
எனது அவதாரப் பணியை முடிக்க நினைக்கிறேன்” என்றார்.

தனக்கென எதையும் கேட்காவிட்டாலும்,சிறு வயது முதலே கண்ணனின்செயல்களைக்கவனித்து வந்த உத்தவருக்கு,
சொல் ஒன்றும்,செயல் ஒன்றுமாக இருந்த கண்ணனின்லீலைகள்,
புரியாத புதிராக இ ருந்தன.அவற்றுக்கானகாரண, காரியங்களைத்
தெரிந்து கொள்ள விரும்பினார்.

“பெருமானே! நீ வாழச் சொன்னவழி வேறு; நீ வாழ்ந்து காட்டியவழி
வேறு! நீ நடத்திய மகாபாரத நாடகத்தில், நீ ஏற்றபாத்திரத்தில்,
நீ புரிந்த செயல்களில்,எனக்குப் புரியாத விஷயங்கள் பல உண்டு.அவற்றுக்கெல்லாம் காரணங்களை அறிய ஆவலாக
இருக்கிறேன்.நிறைவேற்றுவாயா?”என்றார் உத்தவர்.

உத்தவர் கேட்க ஆரம்பித்தார்: “கண்ணா! முதலில் எனக்கு ஒரு
விளக்கம் வேண்டும்.கிருஷ்ணா! நீ பாண்டவர்களின் உற்ற நண்பன்.
உன்னை அவர்கள் ஆபத்பாந்தவனாக, பரிபூரணமாக நம்பினார்கள்.
நடப்பதை மட்டுமல்ல; நடக்கப் போவதையும் நன்கறிந்த
ஞானியான நீ, ‘உற்ற நண்பன் யார்’ என்பதற்கு நீ அளித்த
விளக்கத்தின் படி, முன்னதாகவே சென்று, ‘தருமா! வேண்டாம்
இந்தச் சூதாட்டம்’ என்று தடுத்திருக்கலாம் அல்லவா? ஏன்
அப்படிச் செய்யவில்லை? போகட்டும். விளையாட ஆரம்பித்ததும்,
தருமன் பக்கம் அதிர்ஷ்டம் இருக்கும்படி செய்து,வஞ்சகர்களுக்கு
நீதி புகட்டியிருக்கலாம். அதையும் நீ செய்யவில்லை. தருமன்
செல்வத்தை இழந்தான்; நாட்டை இழந்தான்; தன்னையும் இழந்தான். சூதாடியதற்குத் தண்டனையாக, அதோடு அவனை விட்டிருக்கலாம்.
தம்பிகளை அவன் பணயம் வைத்த போதாவது, நீ சபைக்குள்
நுழைந்து தடுத்திருக்கலாம்.அதையும் நீ செய்யவில்லை.’
திரௌபதி அதிர்ஷ்டம் மிக்கவள். அவளைப் பணயம்வைத்து ஆடு.
இழந்தது அனைத்தையும் திருப்பித் தருகிறேன்’ என்று சவால்
விட்டான் – துரியோதனன். அப்போதாவது, உனது தெய்வீக சக்தியால்,
அந்த பொய்யான பகடைக்காய்கள் தருமனுக்குச் சாதகமாக
விழும்படி செய்திருக்கலாம். அதையும் நீ செய்யவில்லை. மாறாக, திரௌபதியின் துகிலை உரித்து, அவளின் மானம் பறிபோகும் நிலை
ஏற்பட்ட போதுதான் சென்று, ‘;துகில்தந்தேன், திரௌபதி மானம் காத்தேன்’என்று மார்தட்டிக் கொண்டாய். மாற்றான் ஒருவன்,
குலமகள் சிகையைப் பிடித்து இழுத்து வந்து, சூதர்சபையில் பலர் முன்னிலையில், அவள் ஆடையில் கை வைத்த பிறகு, எஞ்சிய
மானம் என்ன இருக்கிறது? எதனைக் காத்ததாக நீ பெருமைப்
படுகிறாய்? ஆபத்தில் உதவுபவன்தானே ஆபத்பாந்தவன்?
இந்த நிலையில் உதவாத நீயா ஆபத்பாந்தவன்? நீ செய்தது தருமமா?’
என்று கண்ணீர் மல்கக் கேட்டார் உத்தவர்.

இது உத்தவரின் உள்ளக் குமுறல் மட்டுமன்று; மகாபாரதம் படித்து
விட்டு நாம் அனைவருமே கேட்கும் கேள்விகளே இவை.நமக்காக
இவற்றை அன்றே கண்ணனிடம் கேட்டிருக்கிறார் உத்தவர்.

பகவான் சிரித்தார். “உத்தவரே! விவேகம் உள்ளவனே ஜெயிக்க
வேண்டும் என்பது உலக தர்ம நியதி. துரியோதனனுக்கு இருந்த
விவேகம் தருமனுக்கு இல்லை. அதனால்தான் தருமன் தோற்றான்”
என்றான் கண்ணன்.

உத்தவர் ஏதும் புரியாது திகைத்து நிற்க, கண்ணன் தொடர்ந்தான்.

“துரியோதனனுக்கு சூதாடத்தெரியாது.ஆனால், பணயம் வைக்க
அவனிடம் பணமும்,ஏராளமான ஆஸ்தியும் இருந்தது. ‘பணயம்
நான் வைக்கிறேன். என் மாமா சகுனி, பகடையை உருட்டிச்
சூதாடுவார்’ என்றான் துரியோதனன். அது விவேகம். தருமனும்
அதுபோலவே விவேகத்துடன் செயல்பட்டு,’ நானும் பணயம்
வைக்கிறேன். ஆனால், என் சார்பாக என் மைத்துனன் ஸ்ரீகிருஷ்ணன்
பகடைக்காயை உருட்டுவான்’ என்று சொல்லியிருக்கலாமே?
சகுனியும் நானும் சூதாடியிருந்தால், யார் ஜெயித்திருப்பார்கள்?
நான் கேட்கும் எண்ணிக்கைகளைச் சகுனியால் பகடைக் காய்களில் போடத்தான் முடியுமா? அல்லது,அவன் கேட்கும் எண்ணிக்கைளை
என்னால்தான் போடமுடியாதா? போகட்டும். தருமன் என்னை
ஆட்டத்தில் சேர்த்துக் கொள்ள மறந்துவிட்டான் என்பதையாவது
மன்னித்து விடலாம். ஆனால், அவன் விவேகமில்லாமல் மற்றொரு மாபெரும் தவறையும் செய்தான். ‘ஐயோ! விதி வசத்தால் சூதாட
ஒப்புக் கொண்டேனே! ஆனால், இந்த விஷயம் ஸ்ரீகிருஷ்னுக்கு
மட்டும் தெரியவே கூடாது. கடவுளே! அவன்மட்டும் சூதாட்ட
மண்டபத்துக்கு வராமல் இருக்க வேண்டும்’ என்று வேண்டிக்
கொண்டான். என்னை மண்டபத்துக்குள் வர முடியாதவாறு
அவனே கட்டிப் போட்டுவிட்டான். நான் அங்கு வரக் கூடாதென
என்னிடமே வேண்டிக்கொண்டான். யாராவது தனது
பிரார்த்தனையால் என்னைக் கூப்பிடமாட்டார்களா என்று
மண்டபத்துக்கு வெளியில் காத்துக் கொண்டு நின்றேன்.
பீமனையும், அர்ஜுனனையும், நகுல-சகாதேவர்களையும் வைத்து இழந்தபோது, அவர்களும் துரியோதனனைத் திட்டிக் கொண்டும்,
தங்கள் கதியை எண்ணி நொந்து கொண்டும் இருந்தார்களே தவிர,
என்னைக் கூப்பிட மறந்து விட்டார்களே! அண்ணன் ஆணையை
நிறைவேற்ற துச்சாதனன்சென்று, திரௌபதியின் சிகையைப்
பிடித்தபோது, அவளாவது என்னைக் கூப்பிட்டாளா? இல்லை.
அவளும் தனது பலத்தையே நம்பி, சபையில் வந்து வாதங்கள்
செய்து கொண்டிருந்தாளே ஒழிய, என்னைக் கூப்பிடவில்லை!
நல்லவேளை..துச்சாதனன் துகிலுரித்த போதும் தனது பலத்தால் போராடாமல், ‘ஹரி…ஹரி…அபயம் கிருஷ்ணா! அபயம்’ எனக் குரல் கொடுத்தாள். பாஞ்சாலி. அவளுடைய மானத்தைக் காப்பாற்ற
அப்போதுதான் எனக்கு சந்தர்ப்பம் கிடைத்தது. அழைத்ததும்
சென்றேன். அவள் மானத்தைக் காக்க வழி செய்தேன். இந்தச்
சம்பவத்தில் என் மீது என்ன தவறு?” என்று பதிலளித்தான் கண்ணன்.

“அருமையான விளக்கம் கண்ணா! அசந்துவிட்டேன். ஆனால்,
ஏமாறவில்லை. உன்னை இன்னொரு கேள்வி கேட்கலாமா?”
என்றார் உத்தவர்.

“கேள்” என்றான் கண்ணன்.

“அப்படியானால், கூப்பிட்டால்தான் நீ வருவாயா? நீயாக, நீதியை
நிலை நாட்ட, ஆபத்துகளில் உன் அடியவர்களுக்கு உதவ
வரமாட்டாயா?”

புன்னகைத்தான் கண்ணன். “உத்தவா, மனித வாழ்க்கை அவரவர்
கர்ம வினைப்படி அமைகிறது. நான் அதை நடத்துவதும் இல்லை;

அதில் குறுக்கிடுவதும் இல்லை. நான் வெறும் ‘சாட்சி பூதம்’. நடப்பதையெல்லாம் அருகில் நின்று பார்த்துக்கொண்டு நிற்பவனே!
அதுதான் தெய்வ தர்மம்” என்றான்.

“நன்றாயிருக்கிறது கிருஷ்ணா! அப்படியானால், நீ அருகில் நின்று,
நாங்கள் செய்யும் தீமைகளையெல்லாம் பார்த்துக் கொண்டிருப்பாய்.
நாங்கள் தவறுகளைத் தொடர்ந்து செய்து கொண்டேயிருந்து
பாவங்களைக் குவித்து, துன்பங்களை அனுபவித்துக் கொண்டே
இருக்க வேண்டும். அப்படித்தானே?” என்றார் உத்தவர்.

“உத்தவரே! நான் சொன்ன வாசகங்களின் உட்பொருளை நன்றாக
உணர்ந்து பாருங்கள். நான் சாட்சி பூதமாக அருகில் நிற்பதை
நீங்கள் உணரும் போது, உங்களால் தவறுகளையோ தீவினை
களையோ நிச்சயமாகச் செய்ய முடியாது. அதை நீங்கள் மறந்து
விடும் போதுதான், எனக்குத் தெரியாமல் செயல்களைச் செய்து
விடலாம் என்று எண்ணுகிறீர்கள். பாதிப்புக்கு உள்ளாக்கும்
சம்பவங்கள் நிகழ்வதும் அப்போதுதான். எனக்குத் தெரியாமல்
சூதாடலாம் என்று தருமன் நினைத்தானே, அதுதான் அவனது
அஞ்ஞானம். நான் சாட்சி பூதமாக எப்போதும், எல்லோருடனும்
இருப்பவன் என்பதை தருமன் உணர்ந்திருந்தால், இந்த சூதாட்ட
நிகழ்ச்சி வேறு விதமாக முடிந்திருக்கும் அல்லவா?” என்றான்
ஸ்ரீகிருஷ்ணன்.

உத்தவர் வாயடைத்து, பக்திப் பரவசத்தில் ஆழ்ந்தார். ஆகா!
எத்தனை ஆழமான தத்துவம்! எத்தனை உயர்ந்த சத்யம்!
பகவானைப் பூஜிப்பதும் பிரார்த்தனை செய்வதும், அவனை
உதவிக்கு அழைக்கும் ஓர் உணர்வுதானே! “அவனின்றி ஓர்
அணுவும் அசையாது” என்ற நம்பிக்கை வரும்போது, அவன்
சாட்சி பூதமாக அருகில் நிற்பதை எப்படி உணராமல் இருக்க
முடியும்? அதனை மறந்துவிட்டு எப்படிச் செயலாற்ற முடியும்?

இந்த தத்துவத்தைதான் பகவத்கீதை முழுவதிலும் கண்ணன்
அர்ஜுனனுக்கு உபதேசித்தான்.

அர்ஜுனனுக்காகத் தேரைச் செலுத்தி வழி நடத்தினானே தவிர,
அர்ஜுனன் இடத்தில் தானே நின்று அவனுக்காகப் போராடவில்லை

அதுதான் பகவானின் மேன்மை

புத்தரின் முகத்தில் எச்சிலை உமிழ்ந்த மனிதன்

http://www.perfectz.net/2014/10/the-man-who-spit-in-buddhas-face.html

புத்தர் ஒரு மரத்தின் கீழ் அமர்ந்து தமது சீடர்களுடன் பேசிக்கொண்டிருக்கையில் ஒரு மனிதன் அங்கே வந்து புத்தரின் முகத்தில் எச்சிலை உமிழ்ந்தான்.

புத்தர் அதைத் துடைத்துவிட்டு, “அடுத்தது என்ன” என்று அம்மனிதனைக் கேட்டார். அந்த மனிதன் குழப்பமடைந்தான். ஒருவர் முகத்தில் எச்சிலைத் துப்பினால், “அடுத்து என்ன (செய்யப்போகின்றாய்)” என அம்மனிதர் கேட்பார் என அம்மனிதன் எதிர்ப்பார்க்கவே இல்லை. இம்மாதிரி ஓர் அனுபவத்தை அம்மனிதன் பெற்றதில்லை. அவன் பலரை இவ்வாறு அவமதித்துள்ளான், அவர்களும் ஆத்திரம் அடைந்து, எதிர்ப்பையும் வெளிப்படுத்தியுள்ளனர். அல்லது, கோழைகளாகவோ, பலவீனமானவர்களாகவோ இருந்தவர்கள், புன்னகைத்தும், அம்மனிதனைக்கு ஏதாவது கையூட்டல் வழங்கி அவரைச் சாந்தப்படுத்திடவும் முயலுவர். ஆனால், புத்தரோ அவ்விருவரைப் போன்றும் இல்லாது, ஆத்திரமடையவோ, புண்படவோ, கோழைத்தனமாகவோ நடந்துகொள்ளவில்லை. ஆனால், சர்வ சாதாரணமாக “அடுத்து என்ன” என்று கேட்கின்றார். அவரிடமிருந்து எவ்வித எதிர்ச்செயலும் இல்லை.

ஆனால், புத்தரின் சீடர்கள் ஆத்திரமடைந்தனர். புத்தரின் நெருங்கிய சீடரான ஆனந்தர், “இது அத்துமீறிய செயல். இதை நம்மால் தாங்கிக்கொள்ளவே முடியாது. இம்மனிதன் தண்டிக்கப்பட வேண்டும், இல்லையெனில், எல்லாருமே இவ்விதமாக நடந்துகொள்வர்!” என்றார்

அதற்கு புத்தர், “நீர் சற்று பேசாமல் இரும். இம்மனிதன் என்னைப் புண்படுத்தவில்லை. அவன் புதியவன், அந்நியன். அவன் மக்களிடமிருந்து என்னைப் பற்றி ஏதாவது செவிமடுத்திருக்க வேண்டும், அல்லது இம்மனிதன் ஒரு நாஸ்திகனாகவோ, மக்களை அவர்களின் பாதையிலிருந்து வழிதவறச்செய்யவோ, ஒரு புரட்சியாளனாகவோ, குழப்பவாதியாகவோ இருக்கலாம். அவன் என்னப் பற்றிய ஒரு கருத்தையோ ஓர் எண்ணத்தையோ உருவாக்கிக்கொண்டிருக்கலாம். அவன் என் முகத்தில் எச்சிலை உமிழவில்லை, அவன் என்னப் பற்றி கொண்டிருந்த தன் கருத்தின் மீதே எச்சிலை உமிழ்ந்துள்ளான். ஏனெனில், அவனுக்கு என்னைப் பற்றி எதுவுமே தெரியவில்லை, ஆகவே அவன் என் முகத்தின் மீது எவ்வாறு எச்சிலை உமிழ்ந்திருக்க முடியும்.

“இதைப் பற்றி நீர் ஆழச் சித்திப்பீரானால், அம்மனிதன் தன் உள்ளத்தின் மீதே எச்சிலை உமிழ்ந்துள்ளான். எனக்கு அதில் எந்தப் பங்கும் இல்லை, மற்றும் இந்த மனிதன் கூறுவதற்கு வேறு ஏதாவது இருக்கக்கூடும், ஏனெனில் ஒன்றைக் கூறுவதற்கு இது ஒரு வழியாகும். எச்சிலை உமிழ்வதும் ஒரு விஷயத்தைத் தெரிவிப்பற்கான ஒரு வழியாகும். ஆழ்ந்த அன்பு, கடுங்கோபம், வெறுப்பு, பிரார்த்தனை ஆகியவற்றின்றபோது மொழி செயலற்றதாகிவிடும். அவ்வேளை எதையாவது செயலில் செய்தாக வேண்டும். கோபப்படும்போது, கடுங்கோபத்துடன் இருக்கும் போது, ஒருவரை அடித்துவிடுகின்றோம், அவர் மீது எச்சிலை உமிழ்கின்றோம், அதன் மூலமாக ஒரு விஷயத்தைத் தெரிவிக்கின்றோம். அவனை என்னால் புரிந்துகொள்ள முடிகின்றது. அவன் ஏதோ ஒன்றைச் சொல்ல விரும்புகின்றான், அதனால்தான் “அடுத்து என்ன” என்று வினவுகின்றேன்.

அந்த மனிதன் மேலும் குழப்பமடைந்தான்! புத்தர் தமது சீடரான ஆனந்தரிடம், “நான் உம்மால்தான் புண்ப்பட்டுள்ளேன், ஏனெனில் உமக்கு என்னைத் தெரியும், நீர் என்னோடு பல வருடங்கள் வாழ்ந்துள்ளீர், இருந்தும் நீர் ஏன் கோபம்கொள்கின்றீர்,” எனக் கூறினார்.

புரியாமலும், குழப்பத்துடனும் அம்மனிதன் இல்லம் திரும்பினான். அன்றிரவு முழுவதும் அவனால் தூங்க முடியவில்லை. ஒரு புத்தரை ஒரு முறை பார்த்தவுடன், முன்பு தூங்கியது போன்று தூங்கவே முடியாது, சிரமமாகிவிடும். அம்மனிதனுக்கு ஏற்பட்ட அந்த அனுபவத்தினால் அவன் மீண்டும் மீண்டும் அவஸ்தைக்குள்ளானான். என்ன நடந்தது என அவனால் தனக்குத் தானே விளக்கம் சொல்லிக்கொள்ள முடியவில்லை. அவன் உடல் முழுவதும் நடுங்கியது, வியர்வை அவன் போர்வையை நனைத்தது. அத்தகைய ஒரு மனிதனை அவன் தன் வாழ்க்கையில் கண்டதே இல்லை; அவன் மனதை, அவன் (வாழ்க்கை)மாதிரியை, அவன் கடந்தகாலம் முழுவதையும் புத்தர் முற்றாகச் சிதைத்துவிட்டிருந்தார்,

அடுத்த நாள் அம்மனிதன் மீண்டும் புத்தரிடம் சென்றான். புத்தரின் கால்களில் நெடுஞ்சான் கிடையாக வீழ்ந்தான். “அடுத்து என்ன?” என புத்தர் மீண்டும் கேட்டார். “வார்த்தைகளால் சொல்ல முடியாததைச் சொல்வதற்கு இதுவும் ஒரு வழியாகும். நீர் வந்து என் பாதங்களைத் தொட்டபொழுது, சாதாரணமாகச் சொல்ல முடியாத ஒன்றை நீர் என்னிடம் சொல்கின்றீர்; அதற்கு வார்த்தைகள் போதாதவை; அது வார்த்தைகளுக்குள் அடங்காது.” “ஆனந்தா, இம்மனிதன் இங்கு மீண்டும் வந்துள்ளான், அவன் ஏதோ ஒன்றச் சொல்கின்றான். இம்மனிதன் ஆழ்ந்த உணர்வுகள் உடையவன்,” என்றார்.

அம்மனிதன் புத்தரைப் பார்த்து, “நான் நேற்று நடந்துகொண்ட விதத்திற்கு என்னை மன்னியுங்கள்,” என்றான்.

“மன்னிப்பா?” என்றார் புத்தர். நீர் நேற்று எச்சிலை உமிழ்ந்த அதே அம்மனிதன் நானில்லை. கங்கையின் நீர் வழிந்து கொண்டே இருக்கின்றது. அகவே, அது அதே கங்கையல்ல. ஒவ்வொரு மனிதனும் ஓர் ஆறைப் போன்றவன். நீர் நேற்று எச்சிலை உமிழ்ந்த அதே மனிதன் இன்று இங்கு இல்லை. நான் உருவத்தில்தான் அம்மனிதனைப் போன்று இருக்கின்றேன், ஆனால் நான் அதே மனிதனல்ல; இந்த இருபத்து நான்கு மணிகளில் நிறையவே நடந்துள்ளது! ஆறு நிறையவே வழிந்தோடியுள்ளது. ஆகவே, நான் உன்னை மன்னிக்க முடியாது ஏனெனில், உன்மேல் எனக்கு எந்த மனவறுத்தமும் கிடையாது.

“நீயும் ஒரு புதிய மனிதன். நேற்று இங்கு வந்த மனிதன் நீரல்ல; அந்த மனிதன் ஆத்திரத்துடன் இருந்தான், எச்சிலை உமிழ்ந்தான், ஆனால் நீரோ என் கால்களில் விழுந்து வணங்குகின்றீர், என் கால்களைத் தொடுகின்றீர். ஆகவே, நீர் அதே மனிதனாக எவ்வாறு இருக்க முடியும்? நீர் அதே மனிதனல்ல, ஆகவே அந்த நிகழ்ச்சியை நாம் மறந்துவிடுவோம்.அந்த இரண்டு மனிதர்களும், எச்சிலை உமிழ்ந்தவரும், உமிழப்பட்டவரும் இனி கிடையாது. நெருங்கி வா. நாம் வேறு எதைப் பற்றியாவது பேசுவோம்.

லூயிஸா மற்றும் லூயி கிரெகரி

பஹாவுல்லா வெளிப்படுத்திய பஹாய் சமயம் மனிதகுல ஒருமையை மையமாகக் கொண்டது. அதன் தொடர்பில் பஹாய்கள் மனிதர்களை ஒரே குடும்பத்தினர் எனக் கருதுவதால் நிறம், மொழி, சமயம் போன்றவற்றின் அடிப்டையில் மனிதர்களுக்கிடையே பிரிவினைகளை ஏற்படுத்துவது கடவுளின் விருப்பத்திற்கு முற்றிலும் எதிரானதாகும் என நம்புகின்றனர்.

ஓர் ஆப்பிரிக்க அமெரிக்க ஆணாகிய லூயி கிரெகரி, ஒரு பிரிட்டிஷ் பெண்மணியான லூயிஸா மேத்யூஸ், இருவரும் பஹாய் சமய நம்பிக்கையாளர்களாவர். பஹாய் சமயம் ஒற்றுமையை மையமாகக் கொண்ட ஒரு சமயமாகும். இவர்கள் இருவரும் புனித நிலத்திற்குப் புணித யாத்திரை செல்லும் போது எகிப்து நாட்டில் 1911ல் சந்தித்துக் கொண்டனர். குறிப்பாக ஐக்கிய அமெரிக்காவில் இனவெறி தீவிரமாக இருந்த நிலையில் இவர்கள் இருவரும் ஒருவர் மீது ஒருவர் கொண்ட அன்பு பொது மக்களின் வரவேற்பைப் பெறவில்லை.  “மனிதகுல ஒருமை” என்பது பஹாய் சமயத்தின் மையக் கோட்பாடாக இருந்தபோதிலும், வாஷிங்டன் நகரில் வாழ்ந்து வந்த பஹாய் சமயத்தவர்கள் பலர் அப்போது மிகவும் பரவலாக இருந்த இனப் பாகுபாடு குறித்த மனப்பாங்கையே இன்னமும் கொண்டிருந்தனர்.

பஹாய் சமயத்தின் தலைவராக விளங்கிய அப்துல்-பஹா கலப்புத் திருமணத்திற்கு வழங்கிய தீவிர ஆதரவோடு, லூயி, லூயிஸா இருவரும் நியூ யார்க் நகரில் 1912ல் மணந்து கொண்டு அதன் மூலம் முதல் பஹாய் கலப்பினத் தம்பதியராகினர். லூயி கிரெகரி ஐக்கிய அமெரிக்காவிலும் அதே வேளை பஹாய் சமூகத்திலும் இன ஒற்றுமைக்கான மிகவும் தீவிரமான ஆதரவாளரானார். அவரது திருமணமே அவரது சமய நம்பிக்கையின் மிகவும் தனிச்சிறப்பான ஒரு வெளிப்பாடாக விளங்கியது. பன்மடங்கான தடைகளுக்கிடையே, 1951ல் லூயி கிரெகரியின் மரணம் வரை அத்தம்பதியினர் ஏறத்தாழ 40 ஆண்டுகள் ஒன்றாகவே வாழ்ந்து இனப்பாகுபாடு குறி்த்த மூட நம்பி்க்கைக்கு எதிரான ஓர் உதாரணமாகத் திகழ்ந்தனர்.